Had ik maar …
13 maart 2017
Met de opmerking “Had ik maar …” zijn al een heleboel gesprekken met adviseurs en advocaten begonnen. Vaak is het de intro van een ingewikkelde kwestie die geld kost, tot nadeel leidt en/of spijt. De uitdrukking: “Achteraf de koe in zijn……. kijken” sluit hier vaak bij aan. Maar achteraf iets beoordelen, is meestal een stuk gemakkelijker. Je kent dan vaak meer omstandigheden of hebben er zich ontwikkelingen voorgedaan die eerder niet te verwachten waren.
Inmiddels getuigen mijn grijze haren van de ervaring die ik met dergelijke kwesties heb. Niet alleen persoonlijk heb ik op die manier wel eens mijn neus gestoten; immers niks menselijks is mij vreemd. Echter met enige regelmaat zijn het klanten, die met deze intro om mijn raad of hulp vragen. Uiteraard krijgen ze dan advies, maar veel liever had ik de zorgen of het nadeel vooraf voorkomen. De ervaring leert dat hierbij niet alleen geldt dat “Voorkomen, beter is dan genezen”, maar ook dat raad vooraf vragen veel goedkoper is. Voor dit soort situaties breek ik echt een lans voor al mijn collega-adviseurs zoals belastingadviseurs, advocaten, accountants, makelaars, etc. Desondanks wordt dit goed bedoelde advies vaak in de wind geslagen.
Ook vandaag had ik weer zo’n voorbeeld dat met spoed de spreekkamer moest passeren. “We willen vandaag nog langs komen want we hebben een probleempje” klonk het vanmorgen door de telefoon. Zo ging de planning van mijn dag in de war, maar er bleek vervolgens ook een serieus probleem te zijn. De tweede bladzijde van de inmiddels getekende voorlopige koopakte gaf aan dat de gekochte woning altijd de bestemming had gehad van agrarische bedrijfswoning. Uitdrukkelijk was daarbij vermeld dat de woning nog steeds als zodanig was bestemd en ook op die manier gebruikt moest blijven. De verkoper was dus uitermate zorgvuldig geweest en had echt alle informatie gegeven. Dat was de reden dat de woning al zo lang leeg stond. Desondanks dacht de koper dat het niet zo’n vaart zou lopen omdat het zo’n mooi woninkje was voor zijn dochter en schoonzoon, die beiden in het ziekenhuis werken. Hij had dus de woning al gekocht.
Alleen de akte bij de notaris moest nog passeren want de financiering was geen probleem. Wel bleek er een probleem bij de gemeente. Navraag daar had inmiddels geleerd dat de gemeente er echt niet mee zou instemmen als op die plek burgers in het buitengebied zouden gaan wonen. “Als dat gebeurt, lossen we dit met een dwangsom op totdat ze vertrekken” had de betreffende ambtenaar gezegd. Een verzoek tot aanpassing van het bestemmingsplan werd door dezelfde ambtenaar als “nagenoeg kansloos” beoordeeld.
De ontbinding van de koop zou volgens de daarvoor geldende “standaard”-voorwaarde gaan leiden tot een boete van 10% van de koopsom. Bij bedragen van een paar ton kom je dan al snel uit op bedragen van € 20.000,– of meer. Het “probleempje” loopt daarmee dramatisch in de papieren en dus worden de druiven heel erg zuur. Toch dreigt dat de enige oplossing te zijn van deze voorgelegde kwestie “Had ik maar … “.